Προσφάτως, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων εκδίκασε υπόθεση ενός Έλληνα οροθετικού, ο οποίος απολύθηκε από την εργασία του, λόγω της ασθένειας του.
Η υπόθεση, που πέρασε "στα ψιλά" των ελληνικών μέσων ενημέρωσης, όχι μόνο υποδεικνύει ότι η χώρα μας βρίσκεται υπό το καθεστώς των προκαταλήψεων που μεσουρανούσαν τις δεκαετίες του 80 και του '90, αλλά φανερώνει και την πλήρη άγνοια που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία για τον ιό του HIV.
Και αυτό διαπιστώνεται περίτρανα από το γεγονός ότι τον εν λόγω ασθενή δεν τον εκδίωξε ο εργοδότης του, αλλά... οι συνάδελφοι του.
Όπως διαβάσαμε στην απόφαση που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, όταν αποκαλύφθηκε η οροθετικότητα του εργαζομένου, οι συνάδελφοι του πίεσαν τον εργοδότη για την απόλυση του, μαζεύοντας υπογραφές για την εκδίωξη του.
Παρά το γεγονός, πως ο εργοδότης κάλεσε γιατρό εργασίας προς ενημέρωση για τους τρόπους μετάδοσης του ιού, ενώ μετέφερε τον οροθετικό εργαζόμενο σε άλλο τμήμα, τελικά, οι συνάδελφοι του δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από τις προκαταλήψεις τους και ο εργαζόμενος απολύθηκε.
"Στην Ελλάδα, κάνουμε δύο βήματα μπροστά και πέντε πίσω", σχολιάζει στο nooz.gr, η Υπεύθυνη Κοινωνικής Υπηρεσίας του Κέντρου Ζωής, Άννα Καβούρη.
"Υπάρχει ακόμα αυτός ο μύθος του AIDS, που υπήρχε παλιά. Ο βασικός λόγος είναι ότι δεν υπάρχει Παιδεία. Ο κόσμος δεν γνωρίζει ακόμα πώς μεταδίδεται ο ιός. Μας παίρνουν τηλέφωνο και μας ρωτάνε αν θα κολλήσουν ακόμα και με τη χειραψία! Δεν γνωρίζουν ότι δεν είναι εύκολο να μεταδοθεί ο ιός. Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα να μεταδοθεί, γιατί έξω από το ανθρώπινο σώμα, ο ιός ζει μόνο μερικά λεπτά. Δεν μεταδίδεται ούτε από την τουαλέτα, ούτε από το σάλιο,ούτε από φιλί. Δεν έχει καταγραφεί στην ιστορία του AIDS ούτε ένα περιστατικό παγκόσμια που να έχει μεταδοθεί ο ιός από αυτά".
Με αυτές τις προκαταλήψεις λοιπόν, δεν είναι απορίας άξιο γιατί οι οροθετικοί δεν αποκαλύπτουν την ασθένεια τους στο χώρο εργασίας τους.
"Σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε, το καλύτερο που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που μαθαίνει ότι έχει AIDS είναι να μη μιλήσει καθόλου για την οροθετικότητα του στο χώρο εργασίας του", εξομολογείται η κ. Καβούρη.
Στην Ελλάδα, υποστηρίζει, πρέπει να αλλάξουν πολλά πρώτα για να μπορέσει ένας οροθετικός να συνεχίσει να εργάζεται χωρίς προβλήματα.
"Θα πρέπει κατ' αρχάς, να ενημερωθούν εργαζόμενοι και εργοδότες για την ασθένεια με καμπάνιες ενημέρωσης, ώστε να μην αντιμετωπίζει προβλήματα αποδοχής ο ασθενής.
Κατά δεύτερον, να υπάρχουν διευκολύνσεις, γιατί ένας οροθετικός πρέπει μια φορά το μήνα να λείπει από την εργασία του για να αγοράζει τα φάρμακα του. Θα πρέπει επίσης να παίρνει τα φάρμακα εν ώρα εργασίας, αφού έχει φάει καλά πρώτα.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό παράλληλα ότι θα χρειάζεται να λείπει περισσότερες ημέρες από τους υπόλοιπους γιατί τα αντιρετροϊκά είναι ισχυρά φάρμακα και πολλοί οροθετικοί δεν μπορούν όλες τις ημέρες να αισθάνονται καλά και να χρειάζεται να μένουν σπίτι".
Το πιο λυπηρό όμως από όλα είναι ότι οι προκαταλήψεις αυτές δεν αφορούν μόνο τους απλούς πολίτες, αλλά ακόμα και τους ίδιους τους γιατρούς, που υποτίθεται θα έπρεπε να γνωρίζουν πολύ καλά για τις συνθήκες μετάδοσης του ιού.
"Εδώ με πήρε συνάδελφος κοινωνική λειτουργός τηλέφωνο και με ρωτούσε με τι να ψεκάσει το γραφείο της, μετά την επίσκεψη που είχε από έναν οροθετικό ασθενή", λέει η κ. Καβούρη στο nooz.gr.
Όμως, δεν είναι η μοναδική τέτοια περίπτωση.
Στην ετήσια έκθεση της Νομικής Υπηρεσίας του Κέντρου Ζωής, οι περιπτώσεις ιατρών που αρνούνται θεραπεία σε οροθετικούς είναι δυστυχώς πολλές.
Οδοντίατροι, γυναικολόγοι και χειρουργοί είναι ανάμεσα στις ειδικότητες που συχνά σκαρφίζονται δικαιολογίες για να διώξουν οροθετικούς από το ιατρείο τους.
Η πιο κοινή από αυτές τις δικαιολογίες είναι ότι "δεν γνωρίζουν το συγκεκριμένο πρόβλημα" για το οποίο έχει επισκεφθεί ο οροθετικός το ιατρείο τους. Ή ότι δεν έχουν χρόνο. Ή ότι δεν έχουν τα κατάλληλα εργαλεία.
"Παίζει ρόλο και ο ψυχολογικός παράγοντας. Υπάρχει μια φοβία που αντίκειται στη λογική και παρ' όλο που οι γιατροί γνωρίζουν πώς μεταδίδεται ο ιός, τους κυριεύει αυτός ο φόβος μήπως συμβεί κάτι", εξηγεί η κ. Καβούρη.
"Όμως, αν λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία και των οροθετικών και των ίδιων, δεν υπάρχει πρόβλημα. Εξάλλου, κάθε ασθενής που πηγαίνει στο ιατρείο τους θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως εν δυνάμει οροθετικός και να λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα", προσθέτει.
Το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η ασθένεια, αλλά αυτός ο φόβος που είναι βαθιά ριζωμένος στη συνείδηση του κόσμου.
Και ακόμα κι αν στον ιατρικό τομέα της αντιμετώπισης του AIDS έχουν γίνει θαύματα, στον κοινωνικό τομέα δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα.
Το θέμα είναι να υπάρξει διαπαιδαγώγηση από μικρή ηλικία, γιατί αλλιώς, οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να καταφεύγουν στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια για να δικαιωθούν για το αυτονόητο.
Το δικαίωμα στη ζωή.